مقایسه تأثیر کوتاه مدت مصرف کافئین با ایبوپروفن بر حداکثر تکرار و شاخص های درک فشار و درد در فعالیت های قدرتی در مردان ورزشکار

هدف: در پژوهش حاضر تأثیر مصرف کوتاه مدت کافئین و ایبوپروفن بر شاخص های درک درد (ppi)، درک فشار (rpe)، حداکثر تعداد تکرار (rm) و ضربان قلب (hr) در تمرینات قدرتی مقایسه شد. روش شناسی: برای این منظور، در یک تحقیق دوسویه کور، 15 مرد دانشگاهی (سن: 2±26 سال) شرکت کردند. هر جلسه تمرینی شامل چهار حرکت خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو و بازکردن زانو بود. آزمودنی ها در سه جلسه تمرینی مجزا یک ساعت پس از مصرف کافئین(6 میلی گرم بر کیلوگرم)، ایبوپروفن(400 میلی گرم) و یا دارونما به انجام تمرین پرداختند و در این تمرین آزمودنی ها از هر حرکت سه دوره با شدت 12 تکرار بیشینه انجام دادند و در پایان هر دور تمرینی و نیز پس از پایان هر حرکت تمرینی، میزان rpe، ppi با استفاده از مقیاس های مربوطه و rm و hr اثبت شد. داده های جمع آوری شده با روش آماری تحلیل واریانس(anova) با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که مصرف کافئین در مقایسه با دارونما و ایبوپروفن باعث افزایش معنی دار در hr (باز کردن زانو و پرس سینه)، rm (درتمام حرکات) شد و از طرفی کاهش معنی دار rpe (خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو) و ppi(خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو) را سبب شد(05/0>p). ایبوپروفن نیز تنها باعث افزایش میزان ppi در حرکت بازکردن زانو شد(05/0>p) و در دیگر حرکات تأثیر معنی داری نداشت (05/0>p). بحث و نتیجه گیری: در نتیجه، مصرف کوتاه مدت کافئین عملکرد تمرینی را به طور معنی داری بهبود می بخشد، اما ایبوپروفن چنین اثری ندارد.